ساختمان با الهام از معماري ايران بصورت يك كوشك درون يك باغ سازماندهي شده است . علاوه بر آن در كنار خيابان يك عمارت باريك نيز قرار داده شده كه يادآور عمارت هاي ورودي باغ هاي ايراني است . يك محور است (آب نما) عمارت ورودي و عمارت اصلي را به يكديگر متصل مي كند كه استخوانبندي مجموعه صفارت را تشكيل ميدهد .
ايده فضايي طرح ، كاهش ماده و افزايش فضاست . كه اين امر جوهره اصلي معماري ايران را از گذشته تا به امروز شكل داده است . براين اساس سعي شده است تا در طرح فضايي دروني توسعه يافته. به گونه اي كه از جرم ساختمان كاسته و فضايي شناور و شفاف جاي آن را اشغال كند . اين توسعه فضا به صورتي است كه حتي پوسته خارجي ساختمان اصلي را نيز تحت تأثير قرار داده و با شكافته شدن پوسته گسترش اين فضا وضوح بيشتري پيدا ميكند . و فضاي دروني را در تداوم با فضاي بيرون قرار ميگيرد .
همچنين با استفاده از عناصري چون آينه ، شيشه ، آب و نور در فضاي دروني سعي شده تا فضا كيفيت بي مرزي و لامكاني را القاء كند .